စုိင္းေလာဝ္ဆိုင္

စုိင္းေလာဝ္ဆုိင္ (ရွမ္းအႏုပညာထူးခၽြန္ဆုရ)

၁၉၄၄ ခု ႏုိဝင္ဘာလတံုးက ဝါဒမတူ အယူမမွ်မႈေၾကာင့္ ဒုတိယကမၻာစစ္မီးႀကီး ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့အခ်ိန္ပါ။ ရွမ္းျပည္မွာေတာ့ ဂ်ပန္စစ္သားေတြ ေရာက္လာၾကၿပီး ျပည္သူျပည္သားေတြ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ေနရတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္တယ္။

          အဲဒီျပည္သူေတြထဲမွာ စုိင္းဘခုိင္နဲ႔ နန္းေအးစိန္တုိ႔လည္း စစ္ေဘးစစ္ဒဏ္ကုိ တိမ္းေရွာင္ရင္း ကြတ္ခုိင္ၿမိဳ႕နယ္အတြင္းရွိ နမ့္ကတ္ရြာကုိ ေရာက္လာၾကတယ္။ ဇနီးျဖစ္သူ နန္းေအးခုိင္ကလည္း ကုိယ္ဝန္အရင့္အမာႀကီးနဲ႔ ျဖစ္ေနေတာ့ အဲဒီႏွစ္ ႏုိဝင္ဘာလ ၃၀ ရက္၊ တနလၤာေန႔မွာ သားဦးရတနာကုိ ဖြားျမင္ခဲ့ၿပီး စုိင္းေက်ာ္စံလုိ႔ ကင္ပြန္းတပ္ေပးလုိက္တယ္။ စုိင္းေက်ာ္စံေမြးဖြားတဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ စစ္ေၾကာင့္ လူေတြ ဟုိးေလးတေက်ာ္ ျဖစ္ေနေလေတာ့ သူကုိယ္တုိင္လည္း လူေတြကုိ ဟုိးေလးတေက်ာ္ ျဖစ္ေစမည့္ ရွမ္းနာမည္ေက်ာ္ေတးေရးဆရာ စုိင္းေလာဝ္ဆုိင္ ျဖစ္လာျခင္းနိမိတ္လုိ႔ ဆုိရပါမယ္။

မ်ဳိး႐ုိး

အဘုိးနာမည္ကေတာ့ ပူလြယ္ထမ္းရြက္ျဖစ္ၿပီး အဖုိးရဲ႕ ညီမကေတာ့ နန္းနလံုတဲ့။ အဖြားကေတာ့ ႏုိင္းလြယ္စင္ျဖစ္ကာ အဖြားရဲ႕ အစ္မကေတာ့ နန္းေအးဆာပါ။ ေနာက္အစ္ကုိ တစ္ေယာက္ရွိေသးတယ္ စုိင္းဆန္စုိင္းတဲ့။ ညီတစ္ေယာက္ရဲ႕ နာမည္ကေတာ့ စုိင္းဆန္ထြန္း ျဖစ္ၿပီး သိႏီၷမွာေနထုိင္ကာ မ်ဳိးရုိးကေတာ့ ပ်ဲန္႔မ်ဳိးျဖစ္တယ္။

တစ္အူတံုဆင္းမ်ား

စုိင္းေလာဝ္ဆုိင္ရဲ႕ တစ္အူတံုဆင္း ေျခာက္ေယာက္ရွိၿပီး သူကေတာ့ အစ္ကုိႀကီးေပါ့။ က်န္တာေတြကေတာ့ စုိင္းေရႊလွ(ေခၚ) စိုင္းလိန္ခမ္း၊ စုိင္းအုိက္ဆမ္၊ စုိင္းညႊန္႔ေမာင္ (ေခၚ) စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္၊ စုိင္းတား(ေခၚ) စုိင္းလႈိင္းဆုိင္နဲ႔ နန္းသိန္းဟန္ တုိ႔ျဖစ္ၾကတယ္။

ေက်ာင္းသားဘဝ

၁၉၄၇-၄၉ တံုးက မိဘေတြနဲ႔အတူ လား႐ႈိးကုိ ေျပာင္းလာၾကၿပီး စာေရးကုန္းရပ္ကြက္မွာ ေနထုိင္ကာ ၁၉၅၂ မွာ လြယ္႐ုိး အလယ္တန္းေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းတက္ခဲ့တယ္။ ၁၉၅၃ မိခင္ဆံုးၿပီးတဲ့ေနာက္ မူဆယ္ရွိ အဖုိးနဲ႔ အဖြားထံ လာေနၿပီး ၁၉၅၄ ခုမွာ မူဆယ္ အလယ္တန္း ေက်ာင္းတက္ကာ ပဥၥမတန္းကုိ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ အဖုိးျဖစ္သူက သူ႔ကုိ ကြတ္ခုိင္ၿမိဳ႕ Stealer Marist Convent ေက်ာင္းမွာ ၂ ႏွစ္သြားထားတယ္။ အဲဒီေနာက္ ၁၉၅၇ မွာေတာ့ နမ့္ခမ္းၿမိဳ႕ ေနာင္စန္႔ေတာင္ေပၚေက်ာင္းမွာ သတၱမတန္းကုိ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။

၁၉၅၇ – ၅၈ အဖုိးျဖစ္သူက စီးပြားေရးေၾကာင့္ ေတာင္ႀကီးကုိ ေျပာင္းသြားေတာ့ စုိင္းေလာဝ္ဆုိင္နဲ႔ ညီျဖစ္သူ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္လည္း လုိက္ပါသြားရျပန္တယ္။ ၁၉၅၉ မွာေတာ့ ေတာင္ႀကီး အမွတ္ (၁)ေက်ာင္းမွာ အ႒မတန္းကုိ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။ မၾကာခင္မွာ အဖုိးျဖစ္သူက ရန္ကုန္ကုိ ေျပာင္းသြားျပန္ေတာ့ စုိင္းေလာဝ္ဆုိင္လည္း အလံုၿမိဳ႕နယ္၊ ကူရွင္ေက်ာင္း (ယခု အမွတ္ ၄ အထက)မွာ ေက်ာင္းတက္ၿပီး ၁၉၆၀-၆၁ မွာေတာ့ High School Final) ကုိေအာင္ကာ ဆယ္တန္းကုိ ဆက္တက္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ ပညာေရး ကံက အဲေလာက္ပဲပါလာသလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ဆယ္တန္းမွာပဲ အဆံုးသတ္သြား တယ္။ လူဘဝသင္တန္းေက်ာင္းကေတာ့ သက္ဆံုးတုိင္ လူတုိင္း ဆက္ေလ့လာသင္ယူရဦး မွာ ျဖစ္တယ္။

ဝါသနာ

မ်ဳိးေစ့တစ္ေစ့ဆုိတာ ေျမၾသဇာေကာင္းနဲ႔ မေတြ႕ေသးရင္၊ မုိးေရ၊ ေရစသျဖင့္ မေတြ႕ေသးရင္၊ ေနေရာင္ျခည္နဲ႔မထိေတြ႕ေသးရင္ အပင္မေပါက္ႏုိင္ေသးဘူး။ စုိင္းေလာဝ္ဆုိင္လည္း အဲဒီ အတုိင္းပါပဲ။ ၁၉၇၂-၇၃ ခုမွာေတာ့ ညီျဖစ္သူ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္နဲ႔အတူ က်ဳိင္းဟုိင္း(ထုိင္းႏုိင္ငံ)မွာ ရွမ္းေခတ္သစ္ သီခ်င္းသြားသြင္းျဖစ္တာေၾကာင့္ ရွမ္းသီခ်င္းေရးဖုိ႔ အေၾကာင္းဖန္လာတယ္။ အဲဒီကစ မ်ဳိးေစ့ရလာၿပီး လမ္းပြင့္သြားတယ္လုိ႔ ဆုိရပါမယ္။ အစ္ကုိျဖစ္သူက သီခ်င္းေရး၊ ညီျဖစ္သူက အသံေကာင္းေကာင္းနဲ႔ သီခ်င္းဆုိလုိက္တဲ့အခါ ရွမ္းပရိသတ္မ်ားအတြက္ နားဝင္ပီယံျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ သူတုိ႔ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ေခါက္ဆဲြစားတဲ့အခ်ိန္မွာ အသံုး ျပဳရတဲ့ တူလုိပဲ။

တူ

          တူဆိုတာဟာ ႏွစ္ေခ်ာင္းရွိမွ လုိရာကုိ ညွပ္စားႏုိင္မွာျဖစ္တယ္။ သူတုိ႔ညီအစ္ကုိလည္း ဒီတူအတုိင္းပါပဲ။ ေရႊလီျမစ္ဝွမ္းေဒသမွာ တူနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ မွတ္သားစရာ တစ္ခုရွိဖူးတယ္။ ကုိးသိန္းသခင္ သုိခန္ဘြားနဲ႔ သူညီ စစ္သူႀကီးခြန္ဆမ္တုိ႔ အေၾကာင္းပါ။

          စစ္သူႀကီးခြန္ဆမ္ဟာ အစ္ကုိျဖစ္သူရဲ႕ အမိန္႔အရ ေအဒီ ၁၂၃၀ မွာ ေမာအင္ပါယာကုိ ခ်ဲ႕ထြင္စဥ္ ရခုိင္၊ မဏိပူ၊

အာသံေဒသကုိ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။ သုိ႔ေသာ္ တျခားစစ္သူႀကီးေတြ ေသြးထုိးမႈေၾကာင့္ သုိခန္ဘြားက ညီျဖစ္သူအား အထင္မွားၿပီး အဆိပ္ခတ္သတ္ခဲ့တယ္။ ညီေတာ္မရွိတဲ့ေနာက္ပုိင္း မယ္ေတာ္ျဖစ္သူက သုိခန္ဘြားအား ဆံုးမရန္အတြက္ ထမင္းစားခ်ိန္ တူတစ္ေခ်ာင္းသာ ထဲ့ေပးလုိက္တယ္။ သုိခန္ဘြားက စိတ္ဆုိးၿပီး (တူတစ္ေခ်ာင္းထဲ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး အသံုးျပဳႏုိင္မွာလဲ၊ ဒါဘယ္သူလုပ္လာသလဲ)တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မယ္ေတာ္ျဖစ္ သူက (မယ္ေတာ္လုပ္လာတာ တူတစ္ေခ်ာင္းထဲ ဘာမွ ညွပ္ယူလုိ႔ မရသလုိ ညီေတာ္ကုိ သတ္ ၿပီးတဲ့ေနာက္ တစ္ေယာက္ထဲ ဘယ္တုိင္းျပည္ကုိ ထပ္ၿပီး တုိက္ႏုိင္မလဲ)တဲ့။ မယ္ေတာ္ေျပာတဲ့ စကားက ညီအစ္ကုိအခ်င္းခ်င္း ညီညြတ္ဖုိ႔အတြက္ လြန္စြာတန္ဖုိးရွိလွတယ္။ အႏုပညာေလာ ကမွာ စုိင္းေလာဝ္ဆုိင္နဲ႔ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိလဲ ဒီတူႏွစ္ေခ်ာင္းလုိပဲ။

နာမည္ႀကီး ရွမ္းသီခ်င္းမ်ား

          ၁၉၇၆-၇၇ မွာ ဇင္းမယ္ New Brother ကုမၸဏီရဲ႕ ဖိတ္ၾကားခ်က္အရ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ က သီခ်င္းသြားဆုိၿပီး စုိင္ေလာဝ္ဆုိင္က သီခ်င္းသြားေရးခဲ့လုိ႔ ရွမ္းအမွတ္တရ ေတးသီခ်င္း အမွတ္ ၀၀၁၊ ၀၀၂၊ ၀၀၃ ထြက္လာတယ္။ ရွမ္းပရိသတ္မ်ား အႀကိဳက္သီခ်င္းေတြျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေတးေရးသူရဲ႕ အမည္ကုိလည္း အဲဒီအခ်ိန္မွာ အမ်ားအတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေစဖုိ႔ဆုိၿပီး စုိင္းေလာဝ္ ဆုိင္ (ၾကည္လင္လင္းလက္ေသာၾကယ္)ဆုိတဲ့ နာမည္တပ္ခဲ့တယ္။

          အေတြးအေခၚ ဉာဏ္မမီတာက တစ္ေၾကာင္း၊ စာသားေတြ မၾကင္လည္တာကတစ္ ေၾကာင္း စတာေတြေၾကာင့္ သီခ်င္းစေရးတံုးကေတာ့ အခက္အခဲဆုိတာ ရွိစၿမဲပါ။ ဒါေပမယ့္ ေရးရင္းက်င့္ရင္းနဲ႔ ခက္တာေတြလည္း သြက္လာတယ္၊ တန္ဘုိးမရွိတဲ့စကားေတြလည္း တန္ ဘုိးရွိလာတယ္။ စုိင္းေလာဝ္ဆုိင္ရဲ႕သီခ်င္းေတြလည္း ဒီအတုိင္းပါပဲ။ သီခ်င္းေရးတယ္ဆုိတာ လြယ္ေတာ့မလြယ္ပါ။ တခ်ဳိ႕ကဒီလုိထင္တတ္ေသးတယ္။ ဂီတာတီးတတ္မွ သီခ်င္းေရးတတ္ တယ္ေပါ့။ အဲဒါ မဟုတ္ပါဘူး။ စုိင္းေလာဝ္ဆုိင္က ဂီတာမတီးတတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သီခ်င္း ေရးဖဲြ႕တတ္တယ္။ ဂီတာတီးတတ္ၿပီး သီခ်င္းပါေရးဖဲြ႕တတ္ရင္ေတာ့ ရွမ္းအဆုိေတာ္ စုိင္းမူးလုိ ေတးသြားေတြ ပုိၿပီး လွပခန္႔ညားမွာေပါ့။

          စုိင္းေလာဝ္ဆုိင္ရဲ႕ သီခ်င္းစာသားေတြကလည္း ေကာင္းမြန္၊ ဆုိတဲ့သူ စုိင္ဆုိင္ေမာဝ္ရဲ႕ အသံကလည္း ေကာင္းလြန္ေလေတာ့ ထြက္ခဲ့တဲ့ စီးရီးေတြဟာ ရွမ္းပရိသတ္မ်ားအတြက္ ပ်ားရည္ဆမ္းသီခ်င္းလုိ႔ ဆုိရပါမယ္။ သီခ်င္းသြင္းၿပီး အျပန္လမ္း(မုိင္းပန္-လင္းေခးလမ္း)မွာ မုိင္းပန္အေရာက္ ေနာင္ေလရြာမွာ မူလတန္းျပဆရာလုပ္ေနတဲ့ ရွမ္းအဆုိေတာ္ျဖစ္လာမည့္ စုိင္းမူးနဲ႔ ေတြ႕ဆံုျဖစ္ေသးတယ္။

ေက်ာက္ကုန္သည္ျဖစ္ခ်င္သူ

          လူဆုိတာ သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔သူ ရွိစၿမဲပါ။ သုိ႔ေသာ္ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြဟာ တခ်ဳိ႕ မိမိရဲ႕ဆႏၵအတုိင္းျဖစ္လာသလုိ တခ်ဳိ႕လည္း သဲထဲေရသြန္ျဖစ္စၿမဲပါ။ စုိင္းေလာဝ္ဆုိင္က လည္း ရည္ရြယ္ခ်က္ႀကီးမားစြာနဲ႔ ေငြေထာခ်င္တဲ့သူျဖစ္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အတုိင္း ျဖစ္မလာခဲ့ဘူး။ ၁၉၈၃-၈၅ တံုးက ေက်ာက္စိမ္းေလာပန္းျဖစ္ဖုိ႔ဆုိၿပီး ဖားကန္႔၊ ေမ်ာက္ျဖဴေမွာ္မွာ ေက်ာက္တူးသမားျဖစ္ခဲ့တယ္။ အထင္နဲ႔ အျမင္နဲ႔လႊဲကာ အလုပ္မျဖစ္ဘဲ ၁၉၈၆ မွာ တပ္ေခါက္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ညီျဖစ္သူ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္က မႏၱေလး ၆၃ လမ္း၊ ၂၉-၃၀ အၾကားမွာေနေနတံုးပါ။ ၁၉၉၁ ခုမွာေတာ့ စုိင္းေလာဝ္ဆုိင္ဟာ နန္းသီတာနဲ႔ အိမ္ေထာင္ က်ခဲ့တယ္။ ေနာက္ပုိင္း

(၁) စုိင္းခမ္းဆုိင္ (၂) စုိင္းအြမ္ဆုိင္ (၃) စုိင္းဖုန္းဆုိင္ သားသံုးေယာက္ ထြန္းကားခဲ့တယ္။

          ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္မွာေတာ့ က်ဳိင္းတံုမွ စုိင္းေက်ာ္ေက်ာ္၊ မႏၱေလး Onpa ေတးသံသြင္းမွ စုိင္းေအာင္လႈိင္းဆုိင္၊ နမ့္ခမ္းမွ စုိင္းထုံ႔လႈိင္းဆုိင္တုိ႔က နန္းခမ္းေနာင့္(နမ့္ခမ္း )အတြက္ သီခ်င္း ေရးေပးရန္ ေတာင္းဆုိလာလုိ႔ ရွမ္းသီခ်င္း တစ္ေခြစာ ေရးေပးလုိက္တယ္။ နန္းခမ္းေနာင့္ လည္း အႏုပညာပါရမီးရွင္တစ္ဦးျဖစ္လုိ႔ သူမပဲြဦးထြက္ေခြျဖစ္တဲ့ (မတ္ဟုိစုိင္လ်က္ငင္း = အသျပာ ႏွလံုးသား)စီးရီးဟာ တကယ့္ေပါက္စီးရီးျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ နဂုိကတည္းက သီခ်င္းစာသားလွတဲ့ စုိင္းေလာဝ္ဆုိင္ရဲ႕ အေရးအသားကုိ ပုိမုိၿပီး ထင္ေပၚေစခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ ရွမ္းသီခ်င္း၊ ဗမာသီခ်င္း ၉ ေခြစာေလာက္ ေရးျဖစ္ခဲ့ေတာ့တယ္။

          အစတံုးက စုိင္းေလာဝ္ဆုိင္ဟာ သူ႔ရဲ႕ညီ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္အတြက္ပဲ သီခ်င္းေတြေရး ေပးတယ္။ တျခားသူေတြအတြက္ မေရးေပးဘူးလုိ႔ ထင္ေနၾကတယ္။ နန္းခမ္းေနာင့္ရဲ႕ အသျပာ ႏွလံုးသား ထြက္လာေတာ့မွ အားလံုးသေဘာေပါက္ၿပီး ေနာက္ေပါက္အဆုိေတာ္ ေတြ သူ႔နဲ႔အဆက္အသြယ္ လုပ္လာၾကေတာ့တယ္။ စုိင္းေလာဝ္ဆုိင္လည္း အႏုပညာစိတ္ ဓါတ္အျပည့္အဝရွိသူပါ။ သူဖန္တီးလာတဲ့ ေတးသီခ်င္းေတြဟာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္အတြက္ မဟုတ္ဘဲ အမ်ားသူငါ ခံစားနားဆင္ဖုိ႔ပါ။

          စုိင္းေလာဝ္ဆုိင္ဟာ အခက္အခဲအမ်ဳိးမ်ဳိးကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီး ရွမ္းသီခ်င္းသစ္ေတြ မ်ား စြာေရးသားႏုိင္ခဲ့တယ္။ မိမိရဲ႕ အႏုပညာလမ္းေၾကာင္းေပၚ ယံုၾကည္စြာနဲ႔ေလွ်ာက္လွမ္းလာခဲ့ တယ္။ မ်ဳိးဆက္သစ္လူငယ္မ်ားအတြက္ ဦးေဆာင္လမ္းဖြင့္ေပးခဲ့တယ္။ လက္တဲြေဖးကူခဲ့ တယ္။ သူေရးခဲ့တဲ့သီခ်င္းေတြကေတာ့ အခ်စ္ကုိ ဦးစားေပးတဲ့သီခ်င္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကုိ ျဖည့္ဆည္းေပးတဲ့သီခ်င္း၊ အသိပညာေပး သီခ်င္း၊ ရုိးရာသီခ်င္း၊ အမ်ဳိးသားေရးသီခ်င္းေတြ မ်ားစြာသီကုံုးႏုိင္ခဲ့တယ္။ ရွမ္းသီခ်င္းအပုဒ္ေပါင္း ၂၀၀၀ ေက်ာ္၊ ျမန္မာသီခ်င္း အပုဒ္ ၃၀ ေက်ာ္ေရးသားႏုိင္ခဲ့တယ္။ ရွမ္းဗုဒၶဝင္၊ ေအာင္ျခင္းရွစ္ပါးစီးရီးတစ္ေခြကုိလည္း ကုိ

ယ္တုိင္ေရး စပ္ သီဆုိခဲ့ေသးတယ္။ သူကိုယ္တုိင္လည္း သူမ်ားနဲ႔အတူ စီရီး ၄ ေခြေလာက္ ဆုိဖူးေသး

တယ္။ မင္မကုန္ေသးသ၍ ေတးသီခ်င္းေတြ ဆက္ေရးဦးမယ္လုိ႔ဆုိတယ္။

          စုိင္းေလာဝ္ဆုိင္ရဲ႕ ပရိသတ္အတြက္ အမွာစကားကေတာ့ . . .

          တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္၊ တစ္ဖဲြ႕နဲ႔တစ္ဖဲြ႕ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ရွိၾကၿပီး ႐ုိင္းပင္းကူညီမႈ ရွိၾကပါေစ။ ခ်စ္ခင္ျခင္းဟာ ေရရွည္အတြက္ ပုိမုိခုိင္ၿမဲေစတယ္။ အကၽြႏု္ပ္ စုိင္းေလာဝ္ဆုိင္ လုိ႔ အမည္ရခဲ့တာကလည္း ပရိသတ္က အသိအမွတ္ျပဳေပးလုိ႔ ဒီနာမည္ရလာခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ပရိသတ္အားလံုးကုိ အစဥ္ထာဝရ ေလးစားပါတယ္။ အနာဂတ္မွာလည္း အခ်င္းခ်င္း ဆက္လက္ ကူညီေဖးမၾကပါ။

          ယခု ေနေနတာကေတာ့ မႏၱေလးက ၂၈ လမ္း၊ ၆၄-၆၅ လမ္းၾကား ေအာင္ေတာ္မူရပ္ မွာ မိသားစုနဲ႔အတူ ေနထုိ

င္လ်က္ပါ။

          စုိင္းေလာဝ္ဆုိင္ဟာ ရွမ္းလူမ်ဳိးအတြက္ ေခတ္သစ္ေတးသီခ်င္းမ်ားကုိ ေခတ္ႏွင့္အညီ တီထြင္ဖန္တီးေပးကာ အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာေတာ္အတြက္ ဂုဏ္တင့္ေပးခဲ့လုိ႔ပင္လံုၿမိဳ႕ ပိဋကတ္ရွမ္း ဘာသာျပန္အဖဲြ႕ခ်ဳပ္၊ ပရိယတိၱသဒၶမၼပါလ စာပဲြေတာ္မွ ၁၉၇၀ ျပည့္ ကဆုန္လဆန္း ၁၃ ရက္ ေန႔ (၁၇၊ ၅၊ ၂၀၀၈)၊ ေရႊရတုစာျပန္ပဲြေတာ္မွာ စုိင္းေလာဝ္ဆုိင္အား ရွမ္းအႏုပညာရွင္ ထူးခၽြန္ဆုကုိ ခ်ီးျမႇင့္ေပးခဲ့တယ္။ သူကုိယ္တုိင္ ဆုတက္ယူခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာ ေတာ့ ပရိသတ္ရဲ႕ လက္ခုပ္သံေတြဟာ မုိးထက္သုိ႔ ညံေနခဲ့တယ္။ အဲဒီညမွာ သူကုိယ္တုိင္ သူ႔အႀကိဳက္ဆံုး ေတးသီခ်င္းနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖေပးသြားေတာ့ ေရႊရတုပဲြလာ ပရိသတ္ေတြဝမ္းသာ ဂုဏ္ယူမဆံုး ပီတိေတြဖံုးတဲ့ ညေလးတစ္ညလုိ႔ ဆုိရင္လည္း မမွားပါဘူး။

၂၀၀၉ ခု ေရႊရတုပံုရိပ္ မဂၢဇင္းမွ ရွမ္းစာေရးဆရာ ဟုိင္းေဆခုိင္၏ စာမူကုိ ဆီေလွ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ထားသည္။

Get: Sao Su Kham

http://shanstatedefencearmy.blogspot.com/

Share: